Վաղուց թողած բարձր ու կանաչ
Գահը իրենց հանգստության, Երկու սև ամպ, հողմի առաջ Գնում էին հալածական։
Հողմը սակայն չար հոսանքով Բաժնել, ջոկել չէր կարենում, Ինչքան նրանց լայն երկնքով Դես ու դեն էր քշում, տանում։
Ու անդադար գնում էին՝ Քշված հողմի կատաղությամբ, Իրար կպած ու միասին, Երկու սև ամպ, երկու սև ամպ…
Հարցեր և առաջադրանքներ՝
1. Ի՞նչն է գերակշռում բանաստեղծության մեջ՝ գո՞ւյնը, թե՞ շարժումը: Պատասխանդ պատճառաբանիր:
Այս բանաստեղտության շատ է շարժումը, որովհետև հողմը անընդհատ քշում էր ամպերին։
2. Եթե նկարես այս բանաստեղծությունը, ի՞նչ գույներ կօգտագործես:
3. Ո՞րն է բանաստեղծության գլխավոր իմաստն արտահայտող տողը: Դուրս գրիր և պատճառաբանիր, թե ինչու ես այդպես մտածում:
Իրար կպած ու միասին, Երկու սև ամպ, երկու սև ամպ…
որովհետև ամպերը միասնական են։
4. Ինքդ վերնագրիր բանաստեղծությունը:
հարազատ եղբարյներն
5. Արձակ, գրավոր պատմիր բանաստեղծությունը:
Լինում են չի լինում, երկու սև ամպեր են լինում նրանց հանգիստը թողած քամին տանջում է։ Քամին ամպերին դես ու դեն է տանում։